Spanie przy świetle może niekorzystnie wpłynąć na ludzki metabolizm, zwiększając oporność komórek na insulinę – informuje internetowa wersja pisma “Sleep”.
Wstępne wyniki badań ogłosili neurolodzy z Feinberg School of Medicine. Jak wskazał główny autor badania, dr Ivy Cheung Mason, wystarczy już jedna noc przespana przy świetle, aby wpłynąć na oporność organizmu na insulinę. Nocna ekspozycja na światło nie tylko zakłóca sen, ale także może wpływać na metabolizm.
Dwadzieścia zdrowych, dorosłych osób w wieku od 18 do 40 lat przydzielono losowo do grupy “ciemnej” – Dark-Dark (DD) lub “jasnej” – Dark-Light (DL) i obserwowano równolegle przez trzy dni i dwie noce. Uczestnicy mogli każdej nocy przespać osiem godzin, kładąc się o swojej stałej porze (ustalonej dzięki prowadzonemu przez tydzień dzienniczkowi snu).
Grupa DL pierwszą noc przespała przy świetle o natężeniu 3 luksów (co odpowiada światłu o zmierzchu przy bezchmurnym niebie), a drugą noc – w pokoju oświetlonym z natężeniem 100 luksów (odpowiednik bardzo pochmurnego dnia). Grupa DD obie noce spędziła przy 3 luksach.
Podczas obu nocy pacjentów podłączano do aparatury polisomnograficznej. Rejestrowała ona czynność ich mózgu (EEG), czynność serca (EKG), ruchy gałek ocznych (EOG), funkcjonowanie mięśni i nerwów (EMG), a także temperaturę i przepływ powietrza w okolicy ust, ruchy oddechowe, ruchy kończyn, tętno i wysycenie krwi tlenem oraz położenie ciała. Poza tym każdej nocy co godzinę pobierano próbkę krwi, by zbadać poziom melatoniny. Natomiast o poranku przeprowadzany był test tolerancji podanej doustnie glukozy.
Jak wykazało porównanie obu grup i wyników uzyskanych po śnie przy świetle oraz w ciemności, spanie przy świetle (100 luksów) zwiększyło oporność na insulinę w porównaniu ze spaniem w ciemności. Efekt ten związany był głównie ze zwiększonym poziomem insuliny w grupie DL.
Dr Mason podkreśla znaczenie uzyskanych wyników ze względu na rozpowszechnienie sztucznego światła. Jego zdaniem należałoby zbadać także skutki przewlekłej nocnej ekspozycji na światło.
Obniżona wrażliwość komórek organizmu na działanie insuliny (insulinooporność) sprawia, że wychwytują one z krwi mniej glukozy. Choć sama w sobie nie jest niebezpieczna, stanowi jedną z przyczyn rozwoju cukrzycy typu 2, oraz wielu innych chorób. Od dawna wiadomo, że insulinooporności sprzyjają nadwaga i otyłość.
Źródło: PAP/Rynek Zdrowia
