Fundacja Urszuli Jaworskiej:
„Życie chorych na cukrzycę w Polsce jest bardzo gorzkie. Dramatycznie brakuje edukacji diabetologicznej”
Fundacja Urszuli Jaworskiej wzięła pod lupę sytuację chorych na cukrzycę w naszym kraju i przygotowała kompleksowy raport uwzględniający perspektywę pacjentów, personelu medycznego oraz placówek ochrony zdrowia. Badania przeprowadzano od grudnia 2018 do maja 2019 roku. Wnioski są zatrważające: w przypadku chorych na cukrzycę typu drugiego Polska to „medyczny skansen” i jedyny kraj w Unii Europejskiej bez refundacji najnowocześniejszych terapii. Zabija nie sama cukrzyca, ale liczne i bardzo skomplikowane powikłania, których wielu chorych mogłoby uniknąć, ale nie mają dość pieniędzy, by płacić z własnej kieszeni za najlepsze dla nich rozwiązania – mówi Urszula Jaworska, prezes Fundacji Urszuli Jaworskiej. Niestety, nie mamy w Polsce systemowej, opłacanej z budżetu edukacji diabetologicznej dla chorych i ich bliskich. To dość szybko obróci się przeciwko nam – dodaje.
Cukrzyca – nazwana już pierwszą niezakaźną epidemią na świecie – dotyka w Polsce nawet 3,5 mln osób, a przy narastającym tempie wzrostu zachorowań może przekroczyć 4 mln już w 2020 roku. Co czwarta osoba około sześćdziesiątki w naszym kraju cierpi z powodu cukrzycy! Niestety, w ślad za alarmującymi statystykami nie idą kompleksowe rozwiązania i programy zdrowotne. Cukrzyca nie jest przez decydentów traktowana priorytetowo i to musi się zmienić. Uświadamianie zagrożeń, skoordynowana opieka, refundowanie nowych terapii – na takie „inwestycje w zdrowie” czekają chorzy na cukrzycę, ich rodziny, ale także środowisko medyczne – podsumowuje Urszula Jaworska.
W badaniach Fundacji Urszuli Jaworskiej wzięło udział ponad 1200 pacjentów, ponad 240 lekarzy i 133 pielęgniarki. Odpowiadając na pytania ankietowe, zwracali uwagę na niedostateczny stan wiedzy pacjentów o chorobie, zbyt mało narzędzi oraz możliwości, by skutecznie wspierać chorych oraz, co najważniejsze, by prawidłowo zapobiegać m.in. powikłaniom sercowo-naczyniowym w przebiegu cukrzycy. Pielęgniarki i edukatorzy alarmują, że osoby starsze mają duże problemy z korzystaniem z narzędzi, które mają do dyspozycji (glukometry, dzienniki samokontroli) i monitorowanie takich chorych jest szczególnie trudne. Zwykle towarzyszą temu problemy z utrzymaniem właściwej diety, regularnym kontrolowaniem stanu zdrowia i wczesnym reagowaniem na pojawiające się powikłania cukrzycowe: problemy z układem krążenia, ze wzrokiem, z koncentracją itd.
We wnioskach z raportu zawarta została „gorzka siódemka”, czyli lista obszarów, które wymagają najpilniejszych zmian by Polska nie znalazła się już na stałe na szarym końcu w Europie pod względem skuteczności walki z cukrzycą i jej następstwami. Chodzi głównie o:
– EDUKACJĘ, czyli poprawę świadomości na temat zagrożeń, jakie niesie ze sobą cukrzyca, dramatycznych konsekwencji nieleczonej cukrzycy i braku profilaktyki
– MONITOROWANIE STANU ZDROWIA PACJENTA, czyli stała, regularna kontrola tego, co dzieje się z pacjentem w przebiegu choroby, o zakresie rehabilitacji, niezależnie od tego, czy pacjent bierze leki czy nie. Dodatkowo w działania monitorujące powinien być zaangażowany nie tylko personel medyczny, ale i bliscy chorego, dla których powinny istnieć programy edukacyjne
– TERAPIĘ czyli poprawę dostępności refundowanych świadczeń zgodnie z wytycznymi europejskich towarzystw naukowych
– OPIEKĘ KOORDYNOWANĄ, czyli stworzenie zespołów terapeutycznych (lekarz POZ, diabetolog, pielęgniarka, dietetyk), które będą skupione na działaniach praktycznych, a nie wyłącznie na wypełnianiu kolejnych dokumentów i tabelek
– ZMIANY SYSTEMOWE, czyli reorganizację systemu, by dostosować go do warunków demograficznych, czyli rosnącej liczby seniorów borykających się z cukrzycą i wymagających opieki z tego powodu
– PROFILAKTYKĘ POWIKŁAŃ, czyli eliminację tzw. stopy cukrzycowej, z którą w Polsce wciąż trzeba walczyć oraz ograniczanie najgroźniejszych powikłań sercowo-naczyniowych
– PROFILAKTYKĘ CUKRZYCOWĄ, czyli zapobieganie otyłości zarówno u dzieci, jak i dorosłych, promowanie zdrowego żywienia, aktywności fizycznej, eliminowanie tzw. śmieciowego jedzenia