Zespół naukowców japońskich przeprowadził badania, by ustalić, jak zdolność żucia jest związana z mikronaczyniowymi powikłaniami cukrzycy. Jak się okazało, neuropatia była powiązana z dysfunkcją żucia, niezależną od braku zębów lub nasilenia cukrzycy.
Zespół japoński chciał ustalić, jak zdolność żucia jest związana z mikronaczyniowymi powikłaniami cukrzycy za pomocą testu, który ilościowo określa zdolność żucia. Do badania włączono 172 pacjentów z cukrzycą typu 2, którzy przeszli hospitalizację edukacyjną na Oddziale Endokrynologii i Medycyny Diabetologicznej Szpitala Uniwersyteckiego w Hiroszimie od kwietnia 2016 r. do marca 2020 r. U tych pacjentów rozwinęła się ciężka cukrzyca.
Byli oni hospitalizowani, w celu terapii i wprowadzenia ich do programu kontroli zakładającego m.in., że otrzymają edukację na temat cukrzycy, odżywiania i terapii, w tym wskazówki dotyczące wstrzykiwania insuliny. Od pacjentów pobrano próbki krwi i moczu, które wykorzystano do pomiaru kreatyniny, wydalania albuminy z moczem w surowicy oraz stosunku albuminy do kreatyniny w moczu w celu wykrycia nefropatii cukrzycowej. Neuropatia cukrzycowa została zdiagnozowana jako mająca dwa z następujących objawów: wyraźne objawy neuropatii cukrzycowej, zmniejszony odruch ścięgna Achillesa lub zmniejszone odczuwanie wibracji na kostce wewnętrznej. Wykonano także badanie wzroku w celu wykrycia retinopatii cukrzycowej oraz badanie stomatologiczne, które obejmowało liczbę ruchomych (luźnych) zębów, braki w uzębieniu i wykrycie paradontozy.
Mediana wieku pacjentów w momencie rozpoczęcia badań wynosiła 61 lat, a 58 proc. stanowili mężczyźni. Przeciętnie chorowali na cukrzycę od 11 lat, a ich średnia HbA1c wynosiła 10,3 proc. Blisko trzy czwarte pacjentów miało neuropatię cukrzycową (71 proc.), a jedna czwarta retinopatię cukrzycową (25 proc.). Mniej więcej połowa miała przewlekłą chorobę nerek w stadium 1. PChN – 53 proc., natomiast w stadium 2. – 34 proc., w stadium 3. – 7 proc., a w stadium 4 – 6 proc.; nie odnotowano nikogo w stadium 5. PChN. Pacjenci mieli średnio 23 zęby i dwa ruchome zęby. Żaden z nich nie miał implantów zębowych, a 46 pacjentów miało protezy ruchome.
Wydajność żucia mierzono za pomocą testu zdolności żucia (Gluco Sensor GS-II, GC Corporation, Tokio, Japonia). W tym teście pacjenci przez 20 sekund żuli 2 g gumowatej galaretki zawierającej około 100 mg glukozy, następnie spłukiwali 10 ml wody, a później wypluwali przeżutą galaretkę i wodę do kubka pokrytego siatką. Czujnik wykrył ilość glukozy w filtracie, a jako miarę skuteczności żucia przyjęto średnią z dwóch testów. Skuteczność żucia była istotnie związana z czasem trwania cukrzycy, liczbą pozostałych zębów, liczbą zębów poruszających się oraz występowaniem neuropatii cukrzycowej.
Wiek, wskaźnik masy ciała, HbA1c, powierzchnia zapalna przyzębia, płeć i palenie nie były istotnie związane ze zdolnością do żucia. Po uwzględnieniu wielu zmiennych neuropatia cukrzycowa była istotnie związana z niższą wydajnością żucia, podobnie jak posiadanie mniej niż 20 zębów. Jednak ani retinopatia cukrzycowa, ani nefropatia cukrzycowa nie korelowały ze skutecznością żucia, piszą naukowcy.
– Neuropatia cukrzycowa może być przyczyną powstałego zaburzenia żucia u pacjentów z cukrzycą – zauważyli naukowcy.
Aby to wyjaśnić, proponują dwa biologiczne mechanizmy. Neuropatia cukrzycowa może powodować utratę mięśni zaangażowanych w żucie lub porażenie nerwu trójdzielnego (brak funkcji nerwu) w mięśniach biorących udział w żuciu. Konieczne będą dalsze badania potwierdzające te wyniki i odpowiednie wskazówki terapeutyczne – konkluduje japoński zespół badawczy.
