Uwzględniono wszystkich pacjentów i obywateli Danii żyjących w 2010 roku oraz zidentyfikowano pacjentów z cukrzycą typu 2 zdiagnozowanych po 50. roku życia w latach 1998–2018. Rodzaj ciężkich złamań osteoporotycznych (MOF) został zidentyfikowany za pomocą kodów diagnostycznych i podzielony na uszkodzenia kości ramiennej, przedramienia, kręgosłupa i biodra. Wielomianowe modelowanie regresji logistycznej zastosowano do oceny przewidywanych zmian prawdopodobieństwa w typie MOF między osobami z cukrzycą a osobami z grupy kontrolnej.
Dane dotyczące pierwszej terapii przeciw osteoporozie po MOF oceniono na podstawie zrealizowanych recept na leki. Śmiertelność i czas do leczenia po MOF oceniano za pomocą proporcjonalnych zagrożeń Coxa.
Do ostatecznej analizy włączono 26 588 pacjentów z cukrzycą typu 2 (T2D) i 97 982 pacjentów bez cukrzycy. Średni wiek wynosił 69,33 roku (±10,34) dla T2D i 69,85 roku (±10,19) dla grupy kontrolnej. Kohorta składała się głównie z kobiet (67 proc.). Pacjenci z T2D mieli większe prawdopodobieństwo złamania biodra (3,98 proc. [95 proc. CI]) i kości ramiennej (2,82 proc. [95 proc. CI]) jako pierwszego MOF w porównaniu z osobami z grupy kontrolnej. Jednak prawdopodobieństwo złamania przedramienia jako pierwszego MOF było o 6,77 proc. (95 proc. CI) niższe wśród osób z cukrzycą typu 2. Wielokrotnie skorygowany współczynnik ryzyka dla leczenia przeciw osteoporozie po pierwszym ciężkim złamaniu osteoporotycznym wyniósł 0,80 (95 proc. CI) dla osób z cukrzycą typu 2 w porównaniu z grupą kontrolną wśród osób wcześniej nieleczonych.
Złamania przedramienia były najczęstszym rodzajem ciężkich złamań osteoporotycznych i częściej występowały u osób z grupy kontrolnej. Pacjenci z cukrzycą typu 2 mieli znacznie większe prawdopodobieństwo złamania biodra i kości ramiennej jako pierwszego ciężkiego złamania osteoporotycznego, ale mieli o 20 proc. mniejszą szansę na późniejsze leczenie przeciw osteoporozie.
