Semaglutyd poprawia wrażliwość smakową, zmienia ekspresję genów odpowiedzialnych za percepcję smaku oraz moduluje reakcje mózgu na słodycz – poinformowano podczas corocznego spotkania Endocrine Society w Bostonie.
– Osoby otyłe często postrzegają smaki w mniej intensywny sposób, przez co mają zwiększone pragnienie jedzenia rzeczy słodkich i wysokoenergetycznych – mówi dr Mojca Jensterle Sever z Uniwersyteckiego Centrum Medycznego w Lublanie w Słowenii.
Dlatego ona i jej współpracownicy przeprowadzili badanie sprawdzające, czy popularny w ostatnim czasie lek stosowany w terapii otyłości – semaglutyd – może wpływać na percepcję smaku. Lek ten analogiem ludzkiego glukagonopodobnego peptydu-1 (GLP-1) i w naturze łączy się do receptora GLP-1.
– Zainspirowały nas wstępne badania na zwierzętach, które wykazały, że centralne podawanie leków opartych na GLP-1 wpływa na niechęć do słodyczy – wyjaśniła naukowczyni.
U kobiet leczonym semaglutydem znacząco zwiększyła się wrażliwość na słodycz
Badacze przydzielili więc losowo próbę 30 kobiet ze średnim BMI 36,4 do grupy otrzymującej semaglutyd w dawce 1 mg lub placebo. Przez 16 tygodni mierzyli wrażliwość smakową uczestniczek za pomocą pasków zawierających cztery podstawowe smaki w różnym stężeniu. Wykorzystali też funkcjonalny rezonans magnetyczny do pomiaru reakcji ich mózgów na słodki roztwór przed i po zjedzeniu standardowego posiłku, a na koniec przeprowadzili biopsję języków, aby ocenić ekspresję mRNA uczestniczek w tkance tego narządu.
Okazało się, że kobiety z grupy leczonej semaglutydem doświadczyły znaczących zmian w percepcji smaku, ekspresji genów kubków smakowych i aktywności mózgu w odpowiedzi na bodźce o słodkim smaku. Głównym odkryciem było zaś to, że znacząco zwiększyła się ich wrażliwość na słodycz.
Jak podkreślają autorzy, większa wrażliwość na smak słodki oznacza, że osoby szybciej na niego reagują, a więc czują się usatysfakcjonowane po zjedzeniu mniejszych ilości cukru. To zaś przekłada się na redukcję całkowitego spożycia kalorii i – z czasem – utraty wagi.
Cztery geny (EYA, PRMT8, CRLF1 i CYP1B1), które wykazywały najbardziej zróżnicowaną ekspresję mRNA we wszystkich testach objętych analizą, są – co dowiedziono już wcześniej – powiązane z naszymi szlakami smakowymi, plastycznością nerwową i odnową kubków smakowych w języku.
Nowe informacje na temat reakcji mózgu na receptor GLP-1
Badanie ujawniło także nowe informacje na temat reakcji mózgu na receptor GLP-1, szczególnie w zakręcie kątowym, czyli części mózgowia wpływającej na przetwarzanie języka i liczb, pamięć oraz rozumowanie.
Naukowcy uważają, że jest to bardzo istotne odkrycie, ponieważ pokazuje, że receptor GLP-1 (szczególnie w niektórych obszarach mózgu) ma ogromny wpływ na to, jak postrzegamy nagrody związane ze smakiem. Zrozumienie, jak działa ten mechanizm, może pomóc w zmianie preferencji smakowych u osób z otyłością i być użyteczne w leczeniu tej choroby.
– Opinia publiczna na pewno będzie zainteresowana poznaniem potencjalnych nowych skutków tego popularnego leku, szeroko stosowanego w leczeniu cukrzycy i otyłości – uważa autorka badania. Dodaje jednak, że wyniki badania są na razie bardzo wczesne, a „postrzeganie smaku może się znacznie różnić w zależności od osoby, co ogranicza możliwość uogólnienia tych wyników”.
Źródło: Puls Medycyny
