Insulinoterapia – czyli podskórne podawanie insuliny jest jedyną możliwą metodą leczenia u pacjentów z cukrzycą typu 1, a w cukrzycy typu 2 staje się konieczna, gdy stosowanie diety i maksymalnych dawek leków obniżających stężenie glukozy zaczyna być nieskuteczne.
Szacuje się, że około 20 proc. pacjentów z cukrzycą typu 2 leczonych jest insuliną.
Korzyści insulinoterapii:
- umożliwia uzyskania prawidłowej kontroli glikemii
- obniża wartość hemoglobiny glikowanej
- poprawia samopoczucie (ustępują objawy hiperglikemii)
- zapobiega chorobom małych i dużych naczyń krwionośnych.
Obecnie zaleca się wczesne rozpoczynanie leczenia insuliną. Istnieją sytuacje, w których konieczne jest wdrożenie insulinoterapii tuż po rozpoznaniu cukrzycy typu 2 (towarzysząca infekcja, znaczna hiperglikemia) lub zastosowanie jej tylko na jakiś czas (zabieg chirurgiczny, ciąża). Odpowiednia insulinoterapia stanowi najskuteczniejszą metodę obniżania stężenia glukozy we krwi.
Czy leczenie insuliną jest skomplikowane?
Insulinę podajemy za pomocą wstrzykiwaczy, tak zwanych penów. Wstrzykiwacz musi być dopasowany do insuliny. Peny są wygodne i proste w użyciu.
Do każdej iniekcji należy wymienić igłę. Zapewni to ochronę przed rozwojem stanu zapalnego i przebudowy tkanki podskórnej. Prawidłowa absorpcja insuliny umożliwia oczekiwane działanie leku. Insulinoterapia może okazać się najlepszym (lub jedynym możliwym) sposobem dobrego wyrównania cukrzycy. Zwykle leczenie zaczyna się od 1 iniekcji insuliny bazalnej w godzinach wieczornych. Stosuje się insuliny o przedłużonym czasie działania: szczytową insulinę izofanową NPH lub bezszczytowy analog długodziałający. Zadaniem insuliny bazalnej podawanej wieczorem jest hamowanie nocnej wątrobowej produkcji glukozy i zabezpieczenie przed hiperglikemią w godzinach rannych. Insulina NPH nie zawsze spełnia tę funkcję, a zwiększenie dawki, ze względu na szczyt działania, skutkuje nocną hipoglikemią (zbyt niskim < 70mg/dl poziomem glukozy). W takich sytuacjach lepszym rozwiązaniem jest zastosowanie bezszczytowego analogu długo działającego podawanego zawsze raz na dobę. Gwarantuje on lepsze wyrównanie cukrzycy oraz zmniejsza ryzyko hipoglikemii. Dodatkowo analogi długodziałające dostępne są w jednorazowych penach, co ułatwia insulinoterapię, zapewnia stabilność preparatu insuliny oraz higienę podczas iniekcji.
Z czasem, gdy wskazana jest intensyfikacja leczenia podaje się również dawki insuliny doposiłkowej. Może to być insulina ludzka – krótko działająca lub analog szybko działający. Początkowo jedynie do posiłku, po którym glikemia jest największa, następnie do każdego głównego posiłku. Insuliny krótko działające wskazane są raczej u osób o stałym rytmie dnia i stałych porach posiłków z obowiązkowymi przekąskami między głównymi posiłkami. U osób aktywnych zawodowo, o zmiennym apetycie, różnej aktywności fizycznej i różnych porach posiłków, zmagających się dodatkowo z nadwagą czy otyłością, bardziej wskazane są analogi szybko działające.
Jakie są korzyści z właściwego dawkowania insuliny?
