Jest wczesny, majowy poranek, zbiórka 51 uczestników. Witamy się przed wyprawą, którą przygotował Zespół ds. turystyki naszego Oddziału PSD. Jest i prowadzący Jacek Michalski.
Zajmujemy miejsca w autokarze i w drogę. Stanisław Wołek, Prezes Oddziału wita nas, życzy dobrej drogi i wytrwałości. Patrzymy na pogodę, ma się przetrzeć, będzie dobrze. Na trasie mijamy drzewa w jasnozielonych, majowych sukienkach. Jedziemy do Lubiąża a celem naszym Klasztor Cystersów. Jest to drugi co do wielkości obiekt sakralny na świecie. Mamy miejscową przewodniczkę, która z wiedzą ale i humorem oprowadza nas po salach, komnatach. Wskazuje zachowane malowidła na sufitach, odnowione ściany. Mówi o historii cystersów w tym miejscu, gospodarności zakonu, przywilejach nadanych przez Bolesława Wysokiego, wzniesionych budynkach klasztornych, sekularyzacji w 1810 r. i dalszych losach klasztoru przez II wojnę światową i czas obecny. Z podziwem patrzymy na obecnie dokonane renowacje.
Czas jechać dalej. Kolejne miejsce naszego postoju to Legnica. I tu mamy przewodnika, który zabiera nas do zobaczenia Legnicy, która prawa miejskie uzyskała przed 1252 rokiem. Dobre położenie Legnicy na szlakach handlowych z Niemiec do Krakowa i dalej na wschód, przyczyniło się do rozwoju miasta. W latach 1209 do 1945 roku Legnica była stolicą rejencji legnickiej w pruskiej prowincji Śląsk. Wchodzimy do kościoła Św. Jacka, oszczędnego w wystroju, bo powstał w XIX w. jako kościół ewangelicki. Zamek Piastowski w Legnicy, do którego dotarliśmy, to symbol i siedziba władzy terytorialnej do 1945 roku. Mamy przed oczyma pozostałe relikty kaplicy romańskiej, wieże św. Piotra, bramę zamkową, wieżę św. Jadwigi. Historia tego zamku ciekawie zrelacjonowana, to duża dla nas dawka wiedzy. Jadąc autobusem przez Legnicę, mijamy oddzielny kwartał miasta, który był zamieszkany przez stacjonujących przez prawie pół wieku do 1993 r., radzieckich żołnierzy i ich rodzin, nazywany tu małą Moskwą.
Posileni obiadem w Legnicy, jedziemy dalej. Miasto Jawor z Kościołem Pokoju. To zabytkowy drewniany, kościół ewangelicki o konstrukcji szachulcowej, który powstał w XVII w. Budowla z drewna, słomy i gliny, wg tylko tak uzyskanej zgody, wystrój w stylu barokowym. Kościół wpisano do Listę Dziedzictwa Kulturowego UNESCO. Nasze głowy kręcą się wokoło: ołtarz, organy, ambony, balkony- jest co podziwiać. Pora wracać. Pozostaną w pamięci zwiedzane miejsca a i jesteśmy zadowoleni z naszej kondycji. Dziękujemy prowadzącemu i organizatorom z Oddziału, za trud przygotowania wyprawy, dziękujemy też kierowcy za bezpieczną jazdę. W dobrym nastroju docieramy do Opola. Z pewnością podzielimy się wrażeniami z domownikami i przyjaciółmi, opowiemy, co to nasze oczy widziały a uszy słyszały.
Do zobaczenia na następnej wyprawie!
Relacje spisała: Danka Michalczuk, członek Zarządu Miejskiego PSD w Opolu
